เมื่อ 2 ปีที่แล้ว

  2 ปีที่แล้วฉันได้ไปแข่งขันที่ระดับประเทศที่ กรุงเทพมหานคร ซึ่งเราก็ฝึกซ้อมหนักมาก จำได้ว่าใช้เพลงช้า ดวงจันทร์ไม่มีของแม่พุ่มพวง ดวงจันทร์ เพลงเร็วก็ ชอบคนมีตัง ของแมลงปอ ทั้ง 2 เพลงเนี้ยใช้เวลาเกือบเดือนกว่าๆจะได้ท่าทางและดนตรีที่เหมาะสม ใช้เวลาประมาณ 1 ที่ต้องกลับดึกทุกวัน เสาร์อาทิตย์ก็ไม่มีเวลาว่าง ใช้เวลาติดโรงเรียนตลอด นอนอยู่โรงเรียน นอนบ้านครูบ้าง เพราะบ้านมาโรงเรียนก็ไกลพอสมควร และทางกลับมันก็เปลี่ยว อันตรายต่อการจะกลับเอง บางทีครูไปส่งเองบ้าง มันเป็นเหมือนเราได้รู้จักการเหนื่อย และต้องอดทนมากขึน ตอนซ้อมเนี่ยจะเป็นพื้นปูนซีเม็นหมดเลย แล้วมันก็แข็งหยาบ เท้าของเด็กบางคนร่วมถึงฉันเองก็เป็นแผลแดง เกิดขึ้น เป็นถุงลมขึ้นมาบ้างก็มี ซึ่งเราต้องทนกับดื้นแล้ว เราต้องทนกับสภาพอากาศที่โหดร้าย เพราะมันหนาวมากเลยช่วงนี้ ต้องออกาซ้อมที่สนามฟุตซอลนั้นแหละเพราห้องแคบซ้อมได้ไม่เต็มที่

    ที่ๆเราไปพัก อยู่โรงเรียนวัดราษบัวขาว แถวๆตัวเมืองกรุงเทพแหละมั้ง เขาก็บริการเราดีมาก พอตอนเราไปถึงก็หาข่าวหาน้ำให้กิน จัดห้องไว้ให้เรานอน หาหมอนหาผ้าห่ม หาที่นอนให้ เพราะโรงเรียนเขาไม่ค่อยมีคนเข้ามาพีกมากนักเลยตื่นเต้นกับการมาของเรามาก เราก็มากันเยอะ คุณครูที่นั้นใจดีมาก เขาชอบที่พวกเราเต้น เล่นดนตรีเป็น ผอ.เขาก็ชอบและสนับสนุนพวกเรามากๆพวกเราซ้อมดึก็มีครูของโรงเรียนมาดูคือครูเขาชอบอะแหละ ขาดตกบกพร่องอะไรครูเขาก็จะบริการให้เท่าที่เขาจะทำได้แหละ

  เราก็กินแบบง่ายๆน่ะ เราต้องมีวินัยตนเอง เวลากินเรากิน เวลาเราซ้อมเราซ้อม วินัยสูงมาก นิสัยส่วน1ก็มาจากการฝึกนี้บ้างแหละ เพราะเราทำจนเป็นนิสัย เราไม่ถือตัวกันหรอก เราก็เหนื่อยมาด้วยกันจะมาแบ่งแยกกันไม่ได้ ต้องเคารพรุ่นพี่รุ่นน้อง บางทีก็ใช้ช้อนแันเดียวกันนะแหละเพราะเลือกไม่ได้เราต้องกินให้เรามีแรงไปซ้อมต่อ

  แค่เราได้อยู่ซ้อม ได้อยู่ด้วยกัน กินข้าวหม้อเดียวกันนี้แหละความสุขส่วน1แล้ว มันสอนอะไรเราหลายอย่างจงเชื่อมั่นในสิ่งที่เราทำว่ามันดี และเดินต่อไป เดินไปให้สุดทาง...


@กรุงเทพมหานคร เมืองทองธานี